Volg RM 4

1 mei, Nanke

Hey hoi, mijn naam is Nanke en ik bevind me nu op de Artemis. We zitten in het laatste staartje van de reis en over een paar dagen is dit fantastische avontuur alweer voorbij. Maar ik leef nog een beetje twee weken terug en wil graag nog wat vertellen over Horta en wat ik daar gedaan heb. We hebben echt een super leuke en drukke tijd gehad op het land, maar tussen de activiteiten en vrije tijd in de stad heb ik uurtjes moeten sprokkelen voor het kade schilderij. Wat ik echt heel erg leuk vond, meestal.

Op Horta is de gewoonte ontstaan dat je een kade schildering achterlaat. Een schilderij dat is gemaakt op de grond of op een muur. Niemand weet precies hoe deze gewoonte is ontstaan, maar het verhaal gaat dat er ooit een zeilschip was die een aandenken wou achterlaten op het eiland. En dit is in de vorm van een schildering gedaan. Na die ene kwamen er nog vele bij. Maar er is ook bijgeloof rond ontstaan. Sommige geloven dat de boten die geen schilderij achterlaten een zwaar ongeluk krijgen op de terugweg…

Een weekje voor we op Horta aankwamen werd mij gevraagd of ik een ontwerp wou maken voor het schilderij. En dat leek mij natuurlijk ontzettend gaaf. Ik ben dol op creativiteit. Dus ben ik gaan schetsen. Op een gegeven moment had ik besloten dat ik een vereenvoudigd schilderij van de Artemis wou maken. We varen natuurlijk op de Artemis, en dit zou haar eerste bezoek aan Horta worden.

Toen we op Horta aankwamen ben ik de volgende dag met Erica de kade afgelopen op zoek naar een mooi plekje. Ik vond het echt bijzonder om over al die schilderijen heen te lopen. Sommige van 10 jaar oud, en sommige maar een paar weken. Het leek wel een geschiedenis boek van de haven. Toen we een plekje gevonden hadden zijn we het stadje in geweest om verfspulletjes te halen.

Toen we begonnen met verven was het continu een soort van timen. De Azoren bevond zich in een doorlopende regenbui, dus het werk moest tussen de regenbuien door. Vaak genoeg hebben we in de stromende regen op de koude kade gelegen, onze jassen opofferend om het beschilderde stukje kade droog te houden.

Eerst samen met Emma, en later ook nog met wat anderen, ben ik gaan schetsen en uiteindelijk schilderen. Het was echt ontzettend veel werk. Omdat we natuurlijk ook heel veel leuke activiteiten hadden op Faial, het eiland, moest ik echt uurtjes sprokkelen. Maar het is gelukt! Ik ben echt heel blij met wat we neer hebben kunnen zetten. Ik heb genoten van het maken, zelfs toen ik in het donker met een zaklamp heb zitten schilderen, en in de stromende regen.
Ik heb letterlijk weken met gekleurde handen rondgelopen. Ik heb nu nog steeds blauwe randen om mijn nagels zitten, als een mooi souvenir. Die bootverf gaat echt nergens uit.

Op het allerlaatste moment konden alle trainees en crew hun eigen namen op de randen verven. De trossen waren al losgegooid en de haven meester stond al toe te kijken toen de laatste geschreven werden, maar het is gelukt. De hele groep staat nu met z’n de namen op de grond van Horta, voor misschien wel de komende 10 jaar. Ik vind dat echt een grappig idee. Iedereen die vanaf nu ooit nog op Horta komt, zal ongetwijfeld op zoek gaan naar zijn of haar eigen naam!

Groetjes Nanke

21 april, Lauren & Amber

Hoi hoi,

Wij zijn Lauren (17) en Amber (15) en wij wilden samen een blog schrijven, maar hadden nog geen idee van wat. We hadden over iets met golven schrijven al als idee verzonnen en toen de golven de laptop van Amber deden vliegen en vervolgens vloog die van Lauren ook bijna, gelukkig kon Amber de laptop nog op tijd kunnen redden. Toen kwamen we tot het idee om deze blog te schrijven.

Type golven en zeeziekte
De schommelingen zijn erg afwisselend en de reacties van mensen en hun lichamen hierop ook. We begonnen deze reis met een hele rustige zee, toch moesten velen er heel erg aan wennen dat we continue bewogen. Dit leidde bij best veel mensen helaas tot zeeziekte. Na een paar dagen waren de meesten er gelukkig wel over heen. Toen de zee wat ruiger werd en we wat meer schuin lagen waren de meesten er al wel aan gewend en viel het allemaal best wel mee. Dit was ongeveer de 1^e/2^e week, de golven waren ongeveer 2 meter hoog, maar rolde wat meer, waardoor je zeker wel wat beweegt. Naarmate wij de Azoren naderden, kregen we wat hardere, ruime wind (schuin van achteren). Dit is voor de Artemis heel goed, dit is de manier waarop zij het hardst kan varen. We hadden hier maximaal 6 meter hoge golven en doordat we met de wind mee voeren, kregen we een meer rollende beweging, waardoor het schip eerst de ene kant op helde en daarna de andere kant op, we hebben als record wel 35 graden stuurboord en 35 graden bakboord op gehangen. De term van onze kapitein: “Alle wat kan vliegen gaat vliegen  inclusief jijzelf ”, werd dan ook een stuk vaker gezegd.

Je gooit niet altijd zes, want de wind viel eerst stil en had zich toen van de ene op de andere dag verplaats naar voren. We voeren dus tegen de wind in. Natuurlijk wordt tegen de wind in zeilen (zeker op de Artemis) wel heel ingewikkeld, we zijn dan ook op de motor verder gevaren. Maar doordat je tegen de wind in vaart, krijg je in plaats van een rollende beweging een meer stampende beweging. Hierdoor veranderde de uitspraak naar:” Alles wat  kan vliegen gaat vliegen en alles wat niet kan vliegen, gaat ook vliegen, inclusief jijzelf en het schip”.  Waar we met ruime wind meer heen en weer geslingerd werden, worden we nu naar stuurboord, omhoog en omlaag geslingerd.

Reflexen/zeebenen
Gelukkig kunnen wij (de trainees) ons hier goed op aanpassen, wijzelf hebben ook een paar reflexen ontwikkeld. In het begin van de reis waren vloeistoffen gegarandeerd op de grond gevallen. Ook op onze barf-counter zit gemorste koffie. De zelf studie is ook een dubbele uitdaging door de golven: om de twee minuten vliegt er wel wat door de salon, van pennen naar dure school laptops, deze vang je natuurlijk het liefst op. Wij ontwikkelen dan ook goede reflexen hier aan boord. Het leven op de boot vereist constante beweging, je kan immers niet gaan zitten en niet meegaan met de deining van de boot, want dan vlieg je binnen de kortste keren door de kamer heen. Zelfs tijdens het slapen is de rust ook niet te pakken, aangezien je constant aan het compenseren bent voor de golven, omdat je anders uit je bed rolt of tegen de muur aan knalt. Dit kost ook super veel energie en hierdoor liggen veel van ons frequent op de salonbanken of in bed te slapen.

Interview
Onze arme Ynte is laatst door de soep gevallen, letterlijk en figuurlijk. De beste manier om dit ongeluk te omschrijven, is door het Ynte zelf te vragen, dus hebben we hier een interview:

Jij bent dus gevallen, een paar dagen geleden in de soep van Maurits. Wat is er precies gebeurd?

Maurits had zijn soep niet opgeruimd die was gevlogen, en de tonijnsalade lag plat op grond. Toen dacht ik even gezellig te buurten en viel de vloer van onder mij weg. Het momentje van realisatie was te lang, dus toen zei ik: ’oh shit’. Toen zag ik gewoon de vloer. Ik had geluk want ik gooide mijn soep goed dus de soep lag naast mij en niet op mij.

Wij hoorden ook dat je daarna richting de andere tafelpoot heen gleed, wat gebeurde daar bij jou op dat moment?

Ik ging op dat paaltje af, dus ik was doodsbenauwd. God heeft me gegund mij tien centimeter van te voren te stoppen, m'n trui was helemaal rood.

En hoe ben je na dit incident, heeft het je permanente mentale of fysieke schade aangericht?

Mentale schade, permanente mentale schade dat niet gefikst kan worden.

En waarom is dat?

Nah, omdat het een wond is en een trui vol met tomaten soep jonge. Het was de mooiste trui die ik had meegenomen, nu is hij rood.

Verder nog iets dat je wilt mededelen over dit incident?

Overige opmerking, hij heeft zijn vinger verbrand (Maurits). Het enige wat ik zag was een paal, gewoon paf. Ja dat was wel het moment een beetje aardig uitgelegd.

Nou dankjewel.

Nou dat was me eerlijke ongefilterde mening, nou er zat nog een gaasje tussen.

Dingen die we ondertussen vaker meemaken:

• Eten op de grond: soep, pasta, tonijn salade, koffie, ketjap wraps, koekjes en lange vingers en nog heel veel meer.
• Mensen op de grond: blijven staan met de golven is al een hele uitdaging, maar zodra de grond glad is van zout en water wordt dat nog moeilijker. We hebben dan wel de safetylines overal rond het schip, maar soms is het net een tikkeltje te glad en ga je toch nog onderuit.
• Schuivende kussens: in de salon hebben wij kussens op de bank, alleen zodra er een grote golf is liggen die helaas niet altijd meer op de bank. De mensen die daarop zaten, liggen dan ook op de vloer.
• Oorlog in de keuken: Gordon Ramsey staat natuurlijk niet in onze keuken, maar het is net zo chaotisch. Alles, alles, alles, echt alles vliegt in de keuken. Ook hier kan je zeker niet staan, daarom is het tijdens corvee een taakje van iemand te zorgen dat de rest van het groepje de keuken niet wordt uitgegooid.
• Klappende deuren: dit is niet alleen slecht voor de boot, maar het geeft ons iedere keer wel een mini hartaanval. Wie de deuren telkens vergeet dicht te doen is een mysterie.

Wij hopen dat jullie konden genieten van ons blogje over hoe wij het leven met de golven ervaren.

Groetjes, Amber en Lauren

20 april, Leo & Jet

Ahoy allemaal!
Wij zijn Leo (16) en Jet (17), samen zitten we al een paar weken aan boord van de Artemis. Nu gaan er aan boord weleens dingen kapot. Zo ook onze zeilen. Zoals: de Fore Course, Fore Topgallant, Maine Course, Maine Topgallant en als dat nog niet alles was, zijn ook de Staysail 1 en Staysail 4 beschadigd, die laatste hebben wij gerepareerd! Dus hebben wij besloten om jullie vandaag mee te nemen in de wonderlijke wereld van het repareren van zeilen. Heb je toevallig thuis een zeil liggen? Met toevallig precies hetzelfde probleem als onze S4? Doe dan vooral lekker mee. In deze DIY leggen we jullie alles stap voor stap uit.

Stap 1:
Zorg dat je zeilen allemaal zo oud zijn dat ze vanzelf uit elkaar vallen, belangrijk is dat je dit ook opmerkt.
Bij ons was het geval dat bij staysail 4 de voorlijklijn van het zeil gerafeld (gescheurd) was. Dit betekent nog niet een scheur in het zeil, maar, zou je hier mee doorvaren, kan het zo zeker snel gebeuren. De lijn aan het voorlijk loopt helemaal vanaf de halshoek tot aan de hoogste punt van het zeil en dan eigenlijk net iets verder. Het doel van deze lijn is het opnemen van de spanning van het zeil, zodat het niet op de ‘delicate’ naden komt. Het voorkomt dus dat het zeil scheurt.

Stap 2:
Haal het zeil naar beneden, en kijk wat nou echt de schade is. Zorg er dan voor dat je iemand anders met het probleem opzadelt. Mocht je hier advies over willen, is onze kapitein Joshua altijd bereikbaar, bij ons ging het als volgt:

Het is 09.50 uur en er zitten pak em beet 28 trainees rustig aan hun zelfstudie toen opeens Joshua de salon binnen rende. ‘Wie schrijft deze week de blogs? Ik heb nu namelijk iets wat de mensen thuis wél interessant zullen vinden!’ Geschrokken keken we op van onze boeken en laptops. ‘Ik dacht dat het interessant zou zijn om samen een zeil te repareren en daar een blog over te schrijven.’ Toen zagen wij onze kans om onder onze zelfstudie uit te komen (oh, en ook om er iets van te leren natuurlijk). And the rest is history.

Stap 3:
Bespreek het probleem en maak een plan om het op te lossen.
Bij de S4 zit de katrol van de val eigenlijk iets te dicht op de stag. Hierdoor wordt het zeil als het ware tegen de stag aan getrokken en de stalen stag is natuurlijk net iets steviger dan het stoffen zeil. De stag zaagt in zekere zin in het zeil en dus ook in de lijn bij het voorlijk.

Zo is ons probleem dus ontstaan, maar hoe gaan we het nou oplossen? Het zou natuurlijk het beste zijn om dit hele zeil te vervangen of tenminste de hele lijn maar helaas, en geloof ons we hebben echt gezocht, is er geen winkel te bekennen hier midden op zee. Dus zullen we moeten roeien met de riemen die we hebben (niet letterlijk natuurlijk, dan zijn we nog wel even bezig). Joshua had besloten het gerafelde stuk lijn weg te snijden en er een nieuw stuk lijn in te splitsen. Splitsen is een soort vlecht/knoop waarmee je twee lijnen aan elkaar kan maken (ook kan je er een lus aan het uiteinde van een lijn mee maken, maar dat is nu onbelangrijk). Hierna zouden we er simpelweg een nieuw stuk zeil overheen naaien en dan…., misschien moeten we het maar gewoon laten zien. Op naar de volgende stap!

Stap 4:
Het op maat snijden van je benodigde stuk lijn. Dit is en blijft een secuur werkje, waar je ook een beetje bij moet gokken. Natuurlijk is dit voor onze kapitein en zijn timmermansoog geen probleem. Alhoewel het ons opviel dat hij later toch vaak mompelde dat hij net een centimeter meer had gewild…

Stap 5:
Splitsen! Met een splits hebben we het stuk beschadigde lijn vervangen met een nieuw stukje lijn. Let hier goed op dat het goed vast zit en onder nog genoeg spanning staat. Wij hebben dit bereikt door een goed potje touw trekken te spelen.

Stap 6:
Nu moeten we het nieuwe stuk zeil, dat we er overheen zullen naaien, opmeten en snijden. Opnieuw iets wat nauw sluit, maar ook hier geldt: liever te veel dan te weinig. We snijden het zeil met een hotknife, pas op: zoals de naam misschien al verraadt, kan deze heet worden.

Stap 7:
Gefeliciteerd! Het meeste denkwerk is nu gedaan. Dit was dan ook het moment dat Joshua ons alleen durfde te laten (wat een vertrouwen, zeg!). Nu leggen we het nieuwe stukje zeil op de plek waar we het vast willen naaien. (Tip: dit wordt makkelijker als je het vastplakt met dubbelzijdige tape).

Stap 8:
Heb je nou nog wat opgekropte woede zitten door tegenwind, olijven die in elke maaltijd zitten, terwijl je ze niet lust of het feit dat de wasmachine wéér zeeziek is? Dan is de volgende stap echt iets voor jou! Met een hamer en spijker maken we gaatjes in het zeil, zodat we er doorheen kunnen komen met ‘’De Speedy Stitcher” en draad. Pas op voor je vingers (of voor die van de kapitein)!

Stap 9:
Naaien! Dankzij de speedy stitcher kan dit enorm vlot gaan. Zo fijn hoe simpel die zeelui eigenlijk zijn, hè? Een hotknife is een mes, dat heet wordt. En met een speedy stitcher kan je snel naaien. In ieder geval, eigenlijk kan dit klusje ook in je eentje, het zou dan ook waarschijnlijk iets sneller gaan, maar we moesten toch op een manier onder de zelfstudie uitkomen? Bovendien is het ook een stuk gezelliger zo, dus tip: muziek en een maatje maken het proces een stuk leuker.

Stap 10:
We zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Om ervoor te zorgen dat onze opgelapte S4 het ook tot Harlingen haalt, moeten we nog wat laatste verstevigingen aanbrengen. Met de laatste stukjes gevonden leer brachten we deze versteviging aan bij het eerder gescheurde stuk. Dit niet voordat we ons stempel achterlieten natuurlijk….

Stap 11:
Fotoshoot van het eindresultaat en het terug vastmaken aan de stag. Zorg dat je het goed strak vastdraait!

Stap 12:
Hijsen maar! Vergeet jezelf geen schouderklopje te geven, dat zeil houdt het nu (hopelijk) wel vol tot Harlingen door jou.

We hopen dat jullie hebben genoten van deze DIY. Het zeil heeft het nu inmiddels al 5 dagen volgehouden, dus we moeten in ieder geval iets goed hebben gedaan. Mocht je nou ons werk in het echt willen bewonderen, dan kan dat rond 2 mei in Harlingen (als het zeil het tot daar heeft volgehouden). We hopen dat jullie zeilen thuis er nu ook even beeldig uit zien als onze S4, zo niet: zo heel mooi is die van ons ook niet. Maar iets hoeft niet mooi te zijn, als het maar werkt.

8 april, Fenne & Roos


Week 3 is ondertussen bijna voorbij, maar met welke ‘verantwoordelijke’ docenten zitten wij nou al bijna 3 weken opgescheept? Op deze vraag geven wij, Fenne en Roos van de RM4, in deze blog antwoord.

We beginnen dit verhaal bij de oudste onder ons, Ronald Spierenburg, 66 jaar, heeft twee kinderen en woont in Haarlem. Ronald is voormalig docent economie. Hij miste pubers (zijn eigen mentale leeftijdsgenoten) zo erg, dat hij besloot zichzelf voor zes weken op te zadelen met een groep pubers. De keuze voor deze ontmoeting op het water was voor Ronald een bewuste keuze aangezien hij zelf ook een ‘grote’ boot heeft, van wel 8 meter, die bijna even groot is als zijn bakken aan ervaring met lesgeven. Hierdoor weet Ronald goed in te schatten hoe hij, soms wat saaie informatie, toch op een leuke manier kan overbrengen op de leerlingen. Wel hoopte Ronald dat hij niet de enige boomer aan boord zou zijn. Dit pakte goed uit voor hem, aangezien Henk (65 jaar), de scheepsarts, net zo weinig verstand heeft van techniek als hij. Het lijkt ons een goed idee als Henk de evenwichtsorganen van Ronald op korte termijn even nakijkt. Er gaan namelijk weinig handen omhoog als je in onze groep vraagt op of over wie Ronald nog niet gevallen of gestruikeld is. Zal vast aan de leeftijd liggen. De tijd zal dit probleem waarschijnlijk oplossen, wanneer Ronald thuis is en eindelijk weer kan genieten van zijn goddelijke cappuccino. Situatieschets: Ronald ploft bij terugkomst thuis neer op de bank, zet Rail Away van omroep Max aan (als zijn vrouw hem daar überhaupt de kans voor geeft), drinkt een goddelijke cappuccino, die niet te slap is en richting caffe cortado gaat, waardoor zijn ideale thuiskomst compleet is. Zittend op de bank kan Ronald terugkijken naar de eerste drie weken met als hoogtepunten zijn eigen workshop, ‘dance like an idiot’ en vele bedankjes en complimenten vanuit het thuisfront op zijn, soms net wat te uitgebreide, blogs. Hier is Ronald de ouders zeer dankbaar voor. Helaas was er ook voor onze mindfulle, 65-plusser, met veel levenservaring, geen ontkomen aan een dieptepunt. De havermout als ontbijt om 07.00, aangelengd met water, was voor onze lieve Ronald helaas een brug te ver.

Door naar de Benjamin van het stel, Jacob Veenhof, roepnaam Jan. Student, sinds een paar dagen een kale, ginger met als thuisbasis zijn studentenhuis in Utrecht. Aan de universiteit in deze mooie stad behaalde hij zijn bachelors natuur- en sterrenkunde en aardwetenschappen. Voor deze studies en zijn middelbare school slaagde hij cum laude, dus het zal je niet verbazen dat hij op dit schip net een wandelende encyclopedie is. Op één vraag had Jan echter geen antwoord, namelijk op de vraag: ‘Wat doe ik hier eigenlijk?’. Dit antwoord hoopt hij te vinden in één van zijn zeven boeken die hij meesleurt, met als titel: ‘Waarom ben ik hier?’. Je zou denken dat Jan dit plan goed van tevoren had uitgedacht, aangezien hij al redelijk wat zeilervaring heeft. Hij heeft namelijk zijn eigen bootje gehad, ging als tiener op zeilkamp en zit nu bij een Utrechtse studentenzeilvereniging, genaamd Histos. Jan is een echte waterrat en houdt er ook van om naar water te kijken, samen met zijn huisgenoten. Regelmatig staat daar het programma ‘ex on the beach’ aan op de buis. Onze informatiespons kan hier helaas moeilijk zijn educatieve leerzaamheden opzuigen. Om dit te compenseren kijkt Jan graag educatieve video’s op YouTube in zijn vrije tijd. Jan zijn huisgenoten zullen hem na deze reis nog even wat langer moeten missen, aangezien hij na deze reis direct overstapt op een ander zeilschip dat naar Duitsland zeilt, om te gaan werken als deckhand. Cruciaal dus, dat we op tijd in Harlingen aankomen. Bij aankomst kan Jan terugkijken op een mooie wandeling naar een waterval als hoogtepunt. Helaas is mooie wandelingen maken op een zeilboot toch een kleine uitdaging. Dus vroeg uit bed komen is voor Jan af en toe toch wel een dieptepuntje. Een andere tegenvaller was een sailmail op één A4 krijgen, terwijl dit van origine drie kantjes was. Jan waardeert het enthousiasme van ouders, maar verzoekt jullie wel je aan de regels te houden, zodat onze kale ginger niet al te hard hoeft te werken hier. Op deze manier blijft zijn zaterdagochtendritme van thuis nog een beetje intact.

Door naar de tweede Schachtel, onze Erica Hensbergen, 59 jaar en over een maandje een officiële 60-plusser. Dus ooit lang, lang geleden was Erica begonnen als medisch secretaresse. Ze werkte ook een tijdje in een dierentuin en kwam er daar achter, dat ze het heel leuk vond om mensen te vertellen, over dingen waar zij zelf ook plezier in beleeft. Ze voelde zich zo thuis tussen de apen, dat ze dat graag wilde voortzetten. Daarom heeft ze zich 15 jaar geleden toch maar laten omscholen tot biologiedocent. Voor het feit dat Erica bekent een niet zo actieve scholierentijd achter de rug te hebben, is daar nu niks van te merken. Ze probeert haar verloren uren in te halen en gaat daarom al voor de derde keer mee met Masterskip, al is dit aan haar zeilkunsten niet te zien. Op haar vorige reis liet ze bijna een vijfpersoonsbootje kapseizen, terwijl ze alleen maar een touwtje vast hoefde te houden. Zelf bood ze daarom ook maar aan om te degraderen naar hozer, wat iedereen op dat bootje een slim plan leek. Waar Erica wel nuttig voor ingezet kan worden, is het begeleiden bij de zelfstudie. Ze kan namelijk snel schakelen van onderwerp, waardoor iedereen spoedig geholpen kan worden, tenzij ze eerst even haar verhaal af moet maken, dan kan je beter nog even een kopje koffie pakken. De mensen die dan spoediger bij je zijn, zijn de vliegende doctoren uit Erica’s favoriete tv-programma, genaamd: ‘the flying doctors’, een serie bijna net zo oud als Erica zelf. Beesten die helaas niet kunnen vliegen, maar wel kunnen zwemmen, zijn orka’ s, dieren die Erica graag nog eens zou willen zien deze reis. Ze is dan ook jaloers op die beesten aangezien zij de hele dag door kunnen badderen. Dit gaat Erica ook meteen doen als ze weer thuis komt. Lekker veel warm water en een bakje met snoeptomaatjes, een ideale thuiskomst toch? Wat onze oude krant minder ideaal vond is dat ze zich op een gegeven moment ook echt een oude krant voelde. Door het harde geschommel en scheef hangen van de boot lag Erica helemaal opgevouwen en opgefrommeld in het hoekje van haar bed. Niet echt lekker wakker worden dus. Maar gelukkig komt na regen zonneschijn en heeft Erica een hartstikke mooie mai-maivis, van wel een meter lang, mogen ontleden. Eerdere foto’s hiervan staan in een van Ronald zijn blogs. Ook was het walvissen spotten zeker een hoogtepunt voor onze biologiefanaat Erica.

Helaas paste de YouTube wiskundekoning, Math with Menno, net niet in onze handbagage, maar gelukkig hebben we onze eigen functie Fleur mee. Officieel Fleur Molenaar, 22 jaar, komt uit Lelystad, maar heeft haar bachelor in toegepaste wiskunde in Amsterdam gedaan. Ondertussen wonend in Eindhoven staat het leven van functie Fleur zeker niet stil. Met haar hobby’s als bakken, kettinkjes maken en sporten, is functie Fleur een 12-jarige en supergezellige algebranerd hier aan boord. Ook is ze een fijne helpende hand als je weer eens even vastloopt met al die draadjes tijdens het armbandjes knopen. Maar functie Fleur helpt je ook graag met wiskunde, al laat ze je soms irritant veel zelf nadenken, wanneer jij gewoon het antwoord op de som wilt. Maar ze bedoelt alles goed en luistert ook gewoon naar je wanneer je er niet zo veel zin in hebt, wat met wiskunde wel met regelmaat is. Je zou het maar als studie gedaan hebben. Maar functie Fleur luistert sowieso graag naar je, wanneer je even je ei kwijt moet of gewoon gezellig wilt kletsen, in betrouwbaarheid wou ze dan ook graag bijdragen. Toch hoeft het niet altijd serieus te zijn voor functie Fleur, want een geintje of wat gezellige chaos kan ze ook wel waarderen. Iets anders, waar over gediscussieerd kan worden, is functie Fleurs boekkeuze voor hier aan boord. Het is namelijk zo, dat kapitein Joshua vindt, dat we samen een grote bootfamilie zijn. Maar functie Fleur blijkt dat niet zo’n goed idee te vinden, want het boek: ‘how to kill your family’, draagt ze wel verdacht vaak onder haar arm. En laat de familie uit het boek nu net de Artemis familie heten… Nadat functie Fleur ons allemaal vermoord heeft, kan ze thuis lekker gaan genieten van een heerlijke chocoladetaart terwijl ze natuurlijk de laatste paar afleveringen van Heel Holland Bakt nog eventjes inhaalt. Een ideaal scenario zou je kunnen zeggen, maar zo onvoorspelbaar als functie Fleur blijft, gaat ze boven haar guilty pleasure Heel Holland Bakt en taart waarvoor ze ’s nachts zou opstaan, toch voor een andere lekkernij bij thuiskomst. Want als echte fijnproever gaat ze liever voor een broodje burrata bij thuiskomt, dat ze dan lekker in een schoon huis kan opeten. Hopelijk wordt ze na terugkomst niet landziek en kan ze het opnieuw kotsen in een yoghurtemmertje voorkomen. Maar gelukkig heeft functie Fleur, met als hoogtepunten de walvissen zien, mooie golven spotten en een maanverduistering, toch een mooie eerste helft van deze reis achter de rug.

Hopelijk hebben jullie nu een beter beeld met wat voor tuig wij deze laatste weken nog mogen doorbrengen. Het schoolwerk is in goede handen hoor (;

Bedankt voor het lezen en de groetjes van Fenne en Roos!!

4 april, Cédric & Bieke


Hoi! Wij zijn Bieke en Cédric en zeilen mee op reis RM4 van Cuba naar Nederland.
Wij gaan jullie iets vertellen over de zeiltraining die wij de afgelopen twee weken gehad hebben, wat wij allemaal doen tijdens de wachten die wij lopen en hoe het is om te zeilen onder schooltijd, want dat is allemaal best wat.

Wij hebben de afgelopen twee weken geleerd hoe de Artemis in elkaar zit, hoe we met haar zeilen en van alles over het weer en de wind. Want ook dat is erg belangrijk voor zeilers. De Artemis is een driemaster Bark van Tallship company, de Artemis werd vroeger gebruikt om op walvissen te jagen. Dat is nu gelukkig niet meer zo, nu kijken wij alleen van een veilige afstand toe als we langs walvissen zeilen! In 2000 is de Artemis omgebouwd en nu ziet ze er nog altijd prachtig uit. De Artemis heeft in totaal 18 zeilen, waarover wij alles aan het leren zijn. Welke lijnen waar naartoe gaan en wat deze doen, hoe de zeilen moeten staan bij bepaalde windrichtingen en natuurlijk hoe je het best kan sturen.

Wij hebben elke dag, behalve op lazy day, van 14.30 tot 16.00 workshops waarin de crew ons van alles uitlegt over zeilen en het schip. Maar als wij tussendoor vragen hebben kunnen wij die op elk moment stellen, tijdens onze wacht of overdag, het maakt de crew echt niks uit. Ze vinden het juist superleuk dat wij er meer over willen leren!

Ook leren wij super veel tijdens onze wachten. Je zit in een groepje met zeven andere trainees en je loopt per dag twee uur wacht. Tijdens deze wacht kun je vragen stellen maar er moeten ook andere dingen gebeuren, zoals de deckchecks, de engineroom check, wij zelf moeten aan het roer staan en af en toe moeten wij ook zeilen hijsen, laten zakken of brassen. Bij de deckchecks loop je altijd met zijn tweeën over het schip en kijk je of er dingen niet kloppen, lijnen die los zitten, vissen op het dek, mensen op het dek, geluiden die niet kloppen en ook binnen even kijken of er ramen openstaan en of er geen dingen rond slingeren die zouden kunnen gaan vliegen als we schuin gaan.
Bij de engineroom checks moet je een koptelefoon op als de motor draait, het liefst niet natuurlijk want als dat niet hoeft betekent dat dat wij zeilen! Als wij dan de trap af zijn gegaan naar beneden hangt er een lijstje van tien dingen die je moet checken. Als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt moet je dat melden bij een van de crew die op dat moment wacht heeft en ons begeleidt. Je hoeft deze beslissing niet alleen te maken want de engineroom checks doe je ook altijd met minstens twee trainees, soms drie als er meerdere mensen heel graag willen. In de engineroom zijn alle dingen die extra belangrijk zijn voor de Artemis en de mensen die aan boord zijn. Een paar van die dingen zijn, de watermaker, de motor, de generatoren, de stuurautomaat, de watertanks en de dieselvoorraad.
Aan het roer staan vaak 2 trainees die door wisselen. De rest van de groep kan dan de deckchecks of engineroom checks doen of juist in de stuurhut uitleg vragen zodat zij dingen kunnen laten afstrepen in hun Masterskipboekje. Elke trainee heeft een eigen Masterskipboekje, in dit boekje staan leuke spelletjes maar ook dingen die je moet kunnen voor de scheepsovername of handige knopen voor aan boord. 

De Artemis zeilt dag en nacht door, dus ook terwijl wij aan school zitten. Dit is niet heel erg te merken behalve als we schuin hangen en soms schommelen we een beetje. Maar het gebeurt soms ook dat er iets moet gebeuren, zoals een zeil hijsen of brassen. Als dit nodig is komt iemand van de crew binnen en vraagt wie er wil helpen, als er niet genoeg trainees willen worden er toch trainees uitgekozen want het moet nou eenmaal gebeuren en dat is precies waar wij allemaal voor hebben getekend!
Zelf vinden wij het altijd leuk om te helpen. Je krijgt zo een beter gevoel voor wat je in welke situatie moet doen en je leert misschien weer iets nieuws dat je later weer kan gebruiken.

Cédric: Ik zelf heb er niet zo veel last van als we een beetje schuin gaan, want we hebben gewoon stevige tafels en comfortabele banken. Sowieso zijn we nog niet vaak echt schuin gegaan vanwege het feit dat de wind niet zo sterk is, maar ik ga er van uit dat zodra we wat verder op de oceaan belanden daar wel verandering in komt. Verder vind ik het echt super gezellig op de reis: de crew, docenten en andere trainees zijn super gezellig. Soms lijkt het alsof de dagen saai aan het worden zijn, maar dan hoor je opeens dat we walvissen kunnen zien of dat we in de mast mogen! Ook de zelfstudie vind ik verrassend goed gaan, dus vanuit mijn uitzicht heeft deze reis eigenlijk alleen maar voordelen!

Bieke: Ik vind het super leuk en gaaf. Ik wist niet heel goed wat ik moest verwachten behalve dan dat we veel zouden gaan zeilen en dat is ook zeker gelukt. Dit is wel precies waar ik op hoopte, het zeilen is fantastisch en heel cool dat wij er op deze manier meer over kunnen leren. De groep is ook super leuk, eigenlijk kon iedereen het meteen wel met elkaar vinden en de crew is ook super gezellig. Eerst mengden de trainees niet heel erg met de crew maar dat is steeds meer geworden en het is super gezellig en leerzaam! Wat ik ook heel gaaf en fijn vind, is dat we altijd op zee zijn. Het is een hele fijne en rustgevende omgeving en het uitzicht is misschien wel altijd de lucht en de zee, maar toch ziet het er nooit hetzelfde uit. Ik zou er echt nooit moe van kunnen worden!
Natuurlijk vind ik het wel heel jammer dat ik dingen thuis mis waar ik graag bij had willen zijn; Pasen en verjaardagen maar gelukkig kan je over dit soort dingen praten aan boord en iedereen probeert je dan weer op te vrolijken en er zijn nog heel veel leuke dingen als wij terug komen (en anders moet je wat leuke dingetjes herhalen, gelukkig is dat niet heel erg… :)!

1 april, Lauren & Jord


Hallo,

Wij zijn Lauren en Jord, trainees van de Artemis op de oceaan oversteek van de RM4. Ook wij hebben de blogs gelezen en gaan de dag uit het perspectief van trainees uitleggen. Wij gaan extra context geven over een hoogtepunt waar in onze mening nog uitgebreider over verteld kan worden.

Vliegende vissen, walvissen, dode vissen, lekkere vissen

Terwijl alle trainees in opgedeelde groepen naar workshops zaten te luisteren, hoorden wij een welbekende kreet van Joshua: ‘VIS!’. Tuurlijk was het iedereens natuurlijke reactie om alles te laten vallen en de nummer één prioriteit veranderde direct naar kijken hoe de crew een vis binnen haalde. Het feit dat het de grootste vis was die onze kapitein ooit had gevangen deed iedereen zijn aandacht toenemen. Na een paar mislukte pogingen werd de vis uiteindelijk met veel moeite binnengehaald. De vis was geel en blauw gekleurd, maar nadat Joshua de grote Mai-Mai in zijn kop had gestoken, trok de kleur snel weg en spatte het bloed over alle schoenen van de omringende mensen. De reden waarom we rode T-shirts hebben is nu wel duidelijk.
Kort nadat Joshua de vis om het leven had gebracht, werd er weer iets geroepen: ‘WALVIS’. Alle oogjes draaiden gelijk richting de stuurboordkant van het dek. We zagen een moederwalvis met haar jonge, de walvissen hielden wel van de aandacht, want springen konden ze wel. De walvissen leken weg te gaan, maar gaven nog een mooie show aan de bakboordkant van het schip waarna ze ons uiteindelijk uitzwaaiden met hun vinnen. Walvissen waren al indrukwekkend genoeg, maar daar stopte het niet bij. Ook zagen we vliegende vissen en had de crew ook nog eens een barracudavis gevangen. Onze Michelinchef Richard had de vis gefileerd, vervolgens was de vis klaar, maar onze biologiedocent was nog niet klaar met de vis. Erica, de biologiedocent, pakte uit het kastje haar ontledingskit en begon een mini-biologieles te geven over alles wat nog over was van de vis. Het bleek dat er nog allemaal kleine visjes in de maag zaten die de Mai-Mai gegeten had. Na wat wel uren leek was er niet veel meer over van de vis en werden de restjes de zee in gegooid. De rest van de vis lag diezelfde avond nog op ons bord. Het was een dag van weinig leren, veel vis.

26 - 30 maart, Ronald (docent) 


Dag 7, dinsdag 26 maart.
We varen nu onder de kust van Cuba richting Santiago de Cuba en daarna Guantanamo Bay. Gek idee! Daarna komt de open zee en wordt het ruiger. Dat kan wat worden, want we hebben nu al veel zeeziekte. Nogal wat leerlingen komen al twee dagen nauwelijks aan schoolwerk toe. Veel kotsen en misselijk op het dek liggen. Binnen is voor hen niet te doen. We hebben iedere dag prachtig weer, maar de wind komt uit het oosten en dus kunnen we niet zeilen. Gisteren wel. Vanaf gisteravond op de motor. Dat kost veel diesel en is niet leuk. Er is 15 ton diesel aan boord en alles werkt daar op: de stroomgenerator en de keuken en de waterzuiveraar (voor drinken, douchen en wassen) ook. We mogen nu eindelijk douchen en de was doen. Gisteravond ging ik bijtijds slapen, omdat ik wacht had van 4.30 tot 7.00. Toen het zover was, en ik geschrokken van mijn wekker uit bed sprong, zei mijn kamergenote Erica, je hoeft niet, het is heel rustig en op de motor, dus kon ik heerlijk doorslapen tot 6.45. Ik geniet met volle teugen. De jetleg is over, ik slaap goed, vind het schommelen fijn, ben fit en niet misselijk. Dat kunnen niet veel mensen mij nazeggen. Het is hier nu 17.45, in Nederland dus 22.45. Om zes uur eten we, na corvee gaan de leerlingen in groepjes om de beurt wacht lopen tot 2 uur en dan zijn de docenten aan de beurt. Een dag van 2.00 tot 4.30, dag niet, dag van 4.30 tot 7.00, dag niet, en zo verder. Ze houden hier nu zoveel mogelijk rekening mee, met als gevolg dat ik vannacht dus niet hoefde. Morgen langs Guantanamo Bay en Haïti, allebei raar, en dan de oceaan op. Spannend hoe alles zal gaan wanneer de golven drie keer zo hoog zijn en dat is nog geen storm…. Het verzamelen van eten is al in Curaçao begonnen, daarna in Panama, Jamaica en met moeite toch ook in Cuba zoete aardappelen, paprika, ananas, yoghurt, meel, etc.

Dag 8, woensdag 27 maart.
Even een spannend updateje. We varen op een paar kilometer langs de kust bij Guantánamo Bay. Dan kun je het als voormalig docent niet laten te vragen of leerlingen willen weten wat daar aan de hand is. Dus de docentenlaptop gepakt, foto’s opgezocht en vergeleken met wat we door de verrekijker kunnen herkennen. Daar waren we al best een tijdje zoet mee, en we hadden inmiddels barakken en een uitkijktoren gelokaliseerd, als ik zeg: reken maar dat zij ons nu beter zien dan wij hen. Op dat moment zien we een motorboot op ons af komen. Joshua meldt dat hij zojuist bericht heeft gekregen om van koers te veranderen van oost naar zuid. De boot blijft ons volgen. Ian vraagt in de stuurhut door de marifoon aan de achtervolgers of we weer oostwaarts mogen. Na enkele minuten: ja. Nou, nou, dat was even een flinke sensatie aan boord. En nu gaan we rustig eten.

Dag 9, donderdag 28 maart.
Nu is het zelfstudie, week 2. Een leerling haalt een toets in. Lukt soms niet op de toetsdag door misselijkheid. Een paar leerlingen hebben heel veel toetsen mee, terwijl anderen er nul hebben. We varen nu al drie dagen op de motor, recht tegen de wind in. Dat is natuurlijk heel ongunstig. We zouden nu de oostpunt van Cuba moeten ronden en meer richting Florida moeten zeilen, maar het is nog onduidelijk wat we precies gaan doen. Ik ga mijn rondje weer eens doen. Nog even over het ontbijt. We hebben niet veel meel kunnen inslaan in Cuba. Dat betekent niet iedere ochtend vers gebakken brood. Zeker niet als de leerlingen gisteren 100 pannenkoeken mochten bakken. Kortom: vanochtend havermoutpap. Wel met abrikozen, vijgen, walnoten, maanzaad, zonnebloempitten en honing, niet met melk, maar met water. Nu heb ik een superslechte relatie met pap in het algemeen en met waterpap in het bijzonder. De smurrie lijkt het meest op behangersplaksel. Ik ben niet de enige die het hier moeilijk mee heeft. Sommige leerlingen ontbijten slechts met een plakje ontbijtkoek, één p.p., en zullen straks waarschijnlijk hun laatste zak borrelnoten of M&M’s aanspreken. Ik werk me er doorheen, want ik vervul tenslotte een voorbeeldfunctie. Nu zit ik tijdens de zelfstudietijd met een zwaar blok op mijn maag en hoop morgen weer met twee sneeën brood en een bakje cornflakes (met melk!) te mogen ontbijten. Gelukkig dat de meesten het ontbijt prima vonden! Het avondeten was heerlijk, curry met pompoen, paprika, olijven, ui, kruiden, heerlijk. Net met velen naar docuutje van NPO3 gekeken over Haïti, waar we nu langsvaren, wat een toestand. Goede uitleg hoe het zo ver is gekomen. Voor ons is het grootste probleem nauwelijks wind en ook nog eens precies tegen. We varen nu al vier dagen op de motor. Dat is niet de bedoeling. Er schijnt ander weer aan te komen. We moeten nodig richting noord-noordoost. Lekker m'n onderlaken en sloop gewassen en al weer op m'n bed. Daar zat heel wat opgedroogd zweet in.

Dag 10, vrijdag 29 maart.
Tijdens de workshops vanmiddag kwam er plotseling een enorme kracht op de werphengel die altijd uithangt. De rem die 18 kg kan tegenhouden slipte, motor uit, dat scheelt al heel wat kilo's. Uiteindelijk werd een Maimai, goudmakreel, met veel moeite binnengehaald. We hebben al een exemplaar van 2,5 kilo verorberd, deze weegt 8,8 kg. Hij is schitterend mooi, prachtige kleuren blauw, geel, groen. De kop heeft een bijzondere vorm. Joshua, de captain, killt hem vakkundig en even later ontleedt Erica (biologiedocent) gretig en grondig de kop samen met twee leerlingen. Na veel gepiel toont ze een pupil. Die lijkt op een glazen knikkertje. De kieuwen met daarachter een heel netwerk. De ingewanden zijn door kok Richard in een bakje gelegd. Er zitten drie vissen van ruim tien cm in de maag. Even later wordt ook nog een flinke barracuda gevangen. De Maimai smaakt heerlijk. We moeten heel snel eten en afwassen, want er is een flinke wind op komst. Eindelijk, na vijf dagen op de motor, zeilen we. Niet helemaal de goede kant op, maar toch. De salon helt stevig naar stuurboord en de bemanning heeft overal lijnen gespannen, omdat je anders ver kunt vallen. Recht tegenover me kijken zes leerlingen Pirates of the Caribbean, zeer toepasselijk (ik vind het personage Jack Sparrow, gebaseerd op Keith Richards geweldig), maar de temperatuur loopt hier snel op. Het zweet gutst van m'n voorhoofd, rug, buik en ik typ met klamme handen. Vandaag een eerste ecoles gegeven aan een groepje zeven. Ging goed en was leuk. Een half uur geleden veranderde de blauwe lucht en kalme zee in grijs, grauw en onstuimig. De leerlingen werden onrustig. We waren al uren van te voren gewaarschuwd. Zorg ervoor dat alles zeevast is. Wat kan vliegen, gaat vliegen. De zeilpakken en laarzen kwamen tevoorschijn. Grappig, maar ik doe er nog niet aan mee. Veel te warm. Het regent nu, maar ik zit droog, qua regen dan. De leerlingen hebben vanmiddag hun sail-mail ontvangen. Ik niet. Zo lief dat meerdere van hen naar me toe kwamen om te zeggen dat hun ouders mijn blog goed vinden. Dat doet mij uiteraard goed, al is het de bedoeling dat de leerlingen dit gaan overnemen. De eerste vlog is wel al gemaakt door hen. Deze verschijnt waarschijnlijk ook na het weekend op de website, met een (te) grote rol van ondergetekende. Ik zie slaap tot dusverre fantastisch. Negen uur is geen uitzondering. Maar..... vannacht moet de deur dicht. Dat is heel erg, want je drijft nu al je bed uit met de deur een beetje open. En... ik moet wacht doen. Van 2.00 tot 4.30 of de volgende 2,5 uur. Tja, het hoort erbij. Zo grappig met al die geluiden van de film dit te schrijven! Nou, ik ga maar eens afkoelen buiten. Voor ik om acht uur naar bed ga (moet er om 2 uur uit), twijfel ik over douchen. Plakkerig van het zweet op mijn gisteren gewassen, frisgeurende laken proberen na even lezen de slaap te pakken of toch voor het eerst in mijn leven in een kleine, scheve, vervaarlijk bewegende ruimte één minuut (langer mag niet) mijn koele, schone zelf terug te vinden. Ik doe het! Voeten om de beurt, staand op een been, wassen is een slecht idee, behoorlijk gevaarlijk eigenlijk. Vooral onhandig is het dat in deze hut het water naar de tegenover liggende wc-pot loopt en zeker niet in het daarvoor bedoelde putje. Wanneer het vuilnisemmertje en de pleeborstelhouder met pleeborstel beginnen te drijven, draai ik de kraan dicht en hoos ik met een plastic bekertje zoveel mogelijk water in de wc. Poeh, ik lig op bed, met de deur dicht en vraag me al snel af of ik me net wel heb afgedroogd.

Dag 11, zaterdag 30 maart.
Slecht geslapen door: heel benauwd, heel veel op en neer, van links naar rechts en van voor naar achter, veel nieuwe geluiden en wacht lopen om 2 uur. Kom ik met moeite in m’n kleren en uiteindelijk in de stuurhut met een zeilpak en trui onder de arm, hoeft het niet. Joshua zei gisteravond wel en Julian zegt nu niet. Lekker dan. Terug naar bed, eerst alles weer uit zien te krijgen. Ik zwiep een keer door de hut van wastafel(tje) naar de andere kant en knal hard tegen de deur. Oeps, deze kwam onverwachts. Moeite met opstaan, ik ben niet de enige. Heerlijk ontbijt (vind ik): yoghurt met havervlokken, cornflakes, walnoten, ananas, maanzaad, zonnebloempitten, rozijnen, honing. Corveeploeg moet afwassen met de hand. De machine werkt niet bij deze hellingshoek. En dan met zwaar weer en veel zeezieken aan de zelfstudie. Dat valt niet mee. Respect voor de doorzetters. Medelijden met de misselijken en spugers. Net, in de pauze van de zelfstudie, zeil (fore course) bijgezet met acht mensen. Met deze wind aantrekken is hard werken, zere handen. Toch leuk om te doen op het voordek, hangend in de extra veiligheidslijnen en gezicht in zon en wind. Nu hebben we het tienuurtje. Het is een volkorenkoekje. Hoe lekker kan dat smaken?!

20 - 25 maart, Ronald (docent) 


Dag 1 & 2
Woensdag en donderdag 20/21 maart. We zijn aangekomen! Het kan beginnen. En dat, terwijl we al van alles hebben meegemaakt. Een tranentrekkend afscheid van ouders en aanverwanten bij Schiphol in de buurt, een vergeten paspoort met als gevolg twee mensen die we achter moesten laten in Madrid, een nachtelijke (voor ons gevoel van tijd) busrit van drie uur van vliegveld José Marti aeropuerto naar Cienfuegos Maritima, een korte overtocht met groepjes in de Cubaanse maneschijn per rubberboot naar de…… Artemis, die een stukje uit de kust magisch mooi ligt te zijn aan haar anker (het is een vrouw heb ik gehoord). Wat een schip!!
Een korte eerste kennismaking met de crew: Joshua, Julian, Richard, Ian, Liza, Ylona, Rein en Berend. Wat een leuke mensen! En zo jong (of denk ik dat alleen maar, als oudste?). Captain Joshua heet ons welkom. Jullie kunnen niet douchen, want we liggen hier in poepwater met een vleugje chemicaliën. We krijgen zelfs nog een soepje en een broodje. En hoera: na 28 uur mogen we naar bed en, vooruit, een beetje uitslapen.

Donderdag 21 maart. Na een prima ontbijt, matig slapen, toespraken, crew-meeting met docenten en arts, worden de meesten weer overgezet naar de haven voor een bezoekje aan het havenstadje Cienfuegos. Joshua waarschuwt iedereen voor vertrek dat een paar Nikes hier voor de meeste mensen een half jaarsalaris is. Goed om te beseffen. Twee docenten blijven achter om de excursie van morgen te regelen, want we willen voor vertrek natuurlijk wel iets zien van dit prachtige, bijzondere (ei)land zien. Een paar uur later is iedereen weer aan boord met de eerste aankopen en verhalen. We blijken een goede kok te hebben. Zijn naam is Richard en hij heeft ons, op het moment dat ik dit schrijf, al vier heerlijke avondmaaltijden, evenzovele ontbijten, lunches en vieruurtjes voorgezet. Alhoewel dat voorzetten zelf laat hij natuurlijk aan een corveegroep over, evenals het afwassen en opruimen. De stemming is, ondanks slaapgebrek en jetleg, opperbest. Spelletjes, zingen, kletsen, veel lol en ‘Building the wall’: in groepjes nadenken en discussiëren over regels waar we het allemaal over eens zijn en die de komende zes weken voor iedereen prettig maken. Wanneer veel mensen al naar bed zijn, staan Jan en Jord plotseling voor ons. Dat hebben ze goed gedaan. We zijn weer compleet. Dat voelt fijn.

Dag 3
Vrijdag 22 maart. Na het extra vroege ontbijt, we doen nu al net of er geen tijdsverschil is en niemand een jetleg heeft, zet de crew ons met het gemotoriseerde rubberbootje in groepen van tien over naar de haven waar weer een luxe touringcar op ons staat te wachten. Robert is vandaag onze gids, en aan zijn vette lach te zien treffen we het goed met hem. We rijden over een tweebaansweg met gaten, paard-en-wagens, enkele fietsen, sporadisch een auto, en krabben, heel veel krabben. Soms probeert de chauffeur ze te ontwijken, maar daar is geen beginnen aan. Nadat we af zijn geslagen naar een nog wat slechtere en smallere weg begint een best wel spectaculaire klim de bergen in. De hoogste van Cuba, ruim 1100 meter, ligt hier vlakbij. We stijgen naar 800. Toch wel geruststellend dat dit een luxe bus is en niet een aftandse, decennia geleden afgekeurde, schoolbus. Boven aangekomen, kunnen we plassen en toegangsbewijzen voor het nationale park kopen en dan start de hike (ik noem dat een wandeling, maar ja, boomer). Zo leuk al die rode shirtjes en enkele blauwe, in deze jungleachtige omgeving. We dalen vooral af en begrijpen wat dit voor de terugweg betekent. Maar boeie, we zijn namelijk op pad voor een duik in een koel en verfrissend meertje bij een wilde waterval. Na vijf kwartier klinkt vooraan gejuich. Daar istie! Op gladde, scheve rotsen met gaten en scheuren gaan de kleren en schoenen uit en springen we in onze badkleding in dit idyllische watertje. De meesten zwemmen naar de overkant waar de waterval woest in het water stort. Een aantal klimt op rotsen en springt naar beneden. Wat een pret. Even later klimmen we in zeven kwartier terug naar de bus. Robert ondersteunt af en toe mijn collega die dit niet gewend is en geeft antwoord op al mijn vragen. Dan maken we een spannende afdaling, waarbij ik nog blijer ben met de luxe van de bus en rijden we naar Trinidad, bekend om zijn lage veelkleurige huisjes. Het museum is dicht (tja), maar niet getreurd, Robert brengt ons naar Casa Romantica, een heel groot huis van voormalige eigenaren van suikerrietplantages en slaven. Weinig romantisch dus, de naam zal betrekking hebben op de, in mijn ogen, nogal kitscherige smaak van de slavendrijvers. Veel kleurrijke, porseleinen beeldjes en vazen in ruime kamers met soms indrukwekkend uitzicht op de bergen waar we vanochtend waren en een, nogmaals in mijn ogen, prachtig gedekte tafel en vaak mooi meubilair. Een vriendelijk glimlachende dame geeft tekst en uitleg, die niet aan iedereen besteed is, terwijl we gevolgd worden door andere dames die opletten of we geen vaasjes of beeldjes omgooien.
En dan is iedereen vrij, maar wel minstens met vier trainees, om rond te lopen en spulletjes te scoren. Pizza’s eten blijkt een paar uur later niet verstandig, gezien de buikpijn die daarop volgt.
Weer terug met de bus, vier boottochtjes, lekker eten, namenspelletje en verder relaxen, want iedereen was kapotmoe. De presentatie over Cuba van Ronald stellen we uit tot morgen. Wat we niet uitstellen is de eerste sailmail. Voor iedereen is er post van thuis aangekomen! Een enkel traantje en veel blije gezichten.

Dag 4
Zaterdag 23 maart. We kunnen vandaag niet, zoals gepland, vertrekken. Het waait heel hard. Dit zou, zoals Joshua uitlegt, drie dagen motoren kosten en heel veel diesel. Geen goed idee, aangezien de generator 24/7 op diesel draait voor de elektriciteit en we altijd genoeg over moeten hebben voor wanneer het echt hard nodig is. Vandaag start de zelfstudie, zoals iedere dag de komende weken om acht uur. Iedereen zoekt een plekje binnen of buiten en dan gaan we los. Wat ziet dat er goed uit. Opeens is het stil en zie ik allemaal serieuze gezichten. Hier en daar helpen we elkaar. De kop is eraf.
Dan is het tijd voor de presentatie over Cuba, vooral de geschiedenis en economie van 1956 tot nu. Veel Fidel, Che, toespraken en muziek. Na de lunch geeft de crew ons de safety carrousel. Heel verstandig om morgen goed voorbereid aan de reis te beginnen.
De hele middag zien we donkere wolken samenpakken en om een uur of vier begint het te regenen, eerst druipt er net genoeg water van het enorme zeil dat als een enorme tarp over een giek boven het middendek is gespannen en dan gaat het helemaal los. Onweer en een tropische bui. Lekker lol in badkleding en ook hygiënisch zeer welkom, want we kunnen nog steeds niet douchen. ’s Avonds het spel twee waarheden en een leugen.

Dag 5
Zondag 24 maart. De vochtige, broeierige atmosfeer is verdwenen. De lucht is fris en opgeklaard. De wind is weg. Vier uur zelfstudie met drie korte pauzes. Het vertrek zal pas in de namiddag kunnen plaatsvinden, want we moeten plotseling ons gezicht komen tonen. De autoriteiten willen zeker weten dat wij het land verlaten. Dus na de studie weer allemaal in het bootje naar de haven waar een nors kijkende man ons om de beurt op de foto zet en checkt. Dat duurt lang. Dan weer allemaal terug en het schip voorbereiden op de zee. Dus je hut opruimen en alles ‘zeevast’ maken, alles gaat anders omvallen, rollen, kapot, enz. Op het dek klappen we de stoelen en tafels in en sjorren alles stevig vast. Dan gaat het zeil boven het middendek weg en hangen we de netten boven de railing.
De motor gromt en bromt. De crew is druk. Het anker wordt gelicht. Langzaam komt het schip in beweging en draaien we naar de uitgang van de baai. Opeens nadert een schip ons met een stuk of tien mannen die naar ons kijken. Het lijkt wel of ze ons gaan enteren. Vlak voor de boeg geraakt gaat worden, gooit Joshua een enorme fender overboord, waarmee hij een flinke schade weet te voorkomen. Ze komen langszij liggen en leggen de schepen stevig aan elkaar vast. Is dit politie, zijn dit autoriteiten? Zo ziet het er niet uit. Dit is vooral een lelijk, roestig schip dat nu als een smerige puist aan de schone Artemis bungelt. Het duurt even, maar dan is het duidelijk. Het is een dieseltankertje en ze dachten dat wij om diesel gevraagd hadden, maar dat is dus een ander schip. Wij zijn al in Jamaica volgetankt.
Welnu, het is echt zover. Rustig glijden we naar een smalle opening, langs roepende vissers aan de kant, die voor een enorme muurschildering staan: Bienvenidos a Cuba Socialista. Maar wij gaan en kiezen het ruime sop. Voor de trainees is het een verrassing: de motor zwijgt en Joshua kondigt aan: we gaan zwemmen! En je mag niet van de railing springen, gevaarlijk, wel vanuit het kluivernet. Wat een heerlijk water, wat een pret en daarna kan je op het dek onder de douche.
Na alweer een heerlijke maaltijd, gaat de eerste groep zeilen hijsen. Vanmiddag heeft Ylona met krijt alle zeilen op het dek getekend en benoemd in het Engels. Joshua en Julian zijn Duits en spreken uitstekend Nederlands. We hebben afgesproken dat we alles wat met zeilen te maken heeft in het Engels doen en de rest in het Nederlands. Een heel bijzonder moment: we zeilen en dat is wat we de komende weken doen. Na een paar uur staan zeven zeilen hun best te doen ons langs de zuidkust van Cuba naar de oceaan te helpen.
De trainees zijn ingedeeld in wachtgroepen van twee uur en tot 2 uur. De docenten mogen, en dat is een verrassing, van 2.00 tot 4.30 of van 4.30 tot 7.00.
Geweldig, wat ziet dit er allemaal fantastisch uit. Iets minder geweldig: de eerste zeezieke. Niet veel later zitten vijf trainees er pipjes bij en roept iemand: ‘Ik ben de eerste die heeft gebarft!!’

Dag 6
Maandag 25 maart. Wat heerlijk dat geschommel. Mijn beste nachtrust. Daar denkt niet iedereen hetzelfde over. De zeeziekte spreidt zich als een olievlek uit. Inmiddels meer dan tien. Sommigen lukt het om toch aan de zelfstudie te gaan, sommigen proberen het af en toe, een enkeling is alleen maar ziek. Een grote meerderheid zit gewoon, scheefhangend en schommelend te werken.
Dan roept iemand hard: ‘een vis’. Joshua staat naast de stuurhut met veel inspanning zijn werphengel vast te houden. Een eindje achter het schip komt soms een flinke vis boven water. Even later ligt een barracuda met gevaarlijk scherpe tandjes op het dek. Met een handdoek houdt de captain hem stevig vast, terwijl hij een flinke dolk in de kop steekt. Onze hoofddocent geeft biologie en dat is te merken. Ze huppelt over het dek: ‘ik wil de kop’. In het kombuis snijdt Richard die eraf en maak ik een foto van een gemene vissenkop met een heel blij biologiedocentenhoofd.
Zo, de afgelopen dagen zijn besproken. Tot nu toe had ik daar de tijd en puf niet voor. En nu: lunch!